Το 1973, σε ηλικία 18 ετών, αποφάσισα να κάνω αίτηση στο λογιστήριο του ΒΕΡΟΠΟΥΛΟΥ. Μια εταιρεία χονδρεμπορίου τροφίμων, που έκανε τα πρώτα της βήματα στον χώρο της λιανικής των τροφίμων. Την αίτηση την υπέβαλλα στον Αλέκο Βερόπουλο, δίπλα από τον πάντα απασχολημένο Κώστα Βερόπουλο, άνθρωπο που στο μέλλον θα έπαιζε σημαντικότατο ρόλο στην «επαγγελματική μου ανατροφή» και εξέλιξη. Έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι, στον χώρο των super market, με αφετηρία την εταιρεία ΒΕΡΟΠΟΥΛΟΣ, που είχε τότε 1 κατάστημα και τερματίστηκε για μένα μετά από 31 χρόνια, το 2004 και όταν η εταιρεία είχε πια, 220 καταστήματα, στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια.
Στα χρόνια αυτά, μου δόθηκε η δυνατότητα, να εξελιχθώ μετά από το λογιστήριο, στα καταστήματα και από τις θέσεις του:
Εκπαιδευόμενου Στελέχους -> Υποδιευθυντή Καταστήματος -> Διευθυντή Καταστήματος -> Τομεάρχη | Περιφερειακού Διευθυντή -> Διευθυντή Πωλήσεων
Αυτό το σκαρφάλωμα και το πέρασμα από όλη την ιεραρχία, δεν ήταν κάτι εύκολο, λαμβάνοντας υπόψη και με τον τρόπο που κανείς επιλέγει να το «τρέξει». Ήταν κάτω από μία λογική να είσαι δίκαιος, αξιοπρεπής και το κυριότερο να είσαι χρήσιμος κι αποτελεσματικός για την εταιρεία και την επιτυχία της. Και εδώ εταιρεία, εννοώ το σύνολο των απασχολουμένων, που με τις ενέργειές και τις αποφάσεις σου, επηρεάζεις. Είναι σαφές, ότι αυτή η διαδρομή μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους και ανθρωπάκια, με τις αντίστοιχες συμπεριφορές. Ανθρώπους, που μου έμαθαν να βλέπω το μέλλον, να μεθοδεύω την δουλειά, να με κάνουν να πονάω, γιατί πραγματικά ήθελαν το «καλό μου». Ανθρωπάκια, που η ιδιοτέλεια, η ανασφάλεια και το κόμπλεξ τους, μου έκαναν την ζωή μου δύσκολη, προσπαθώντας να με κάνουν να πονάω, πραγματικά για το… «καλό τους». Όμως στο τέλος όλα είναι εμπειρία, που πρέπει και μπορούμε να την αξιοποιούμε στο μέλλον.
Επίσης η διαδρομή αυτή, μου έδωσε την δυνατότητα να ζήσω τις αγωνίες και τις ανάγκες του εργαζόμενου, αλλά και του επιχειρηματία και ο στόχος μου ήταν πάντα το κοινό καλό. Κάτι που μου έδινε ιδιαίτερη ικανοποίηση και δύναμη να προχωράω όλα αυτά τα χρόνια, ήταν η χαρά που έβλεπα σε συνεργάτες μου, όταν είχαν την ευκαιρία να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους και να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους, μέσα από τη δουλειά και την εξέλιξή τους. Αυτό κατά κανόνα γινότανε, όταν είχαμε νέα καταστήματα και νέες θέσεις, που δημιουργούντο με τα νέα καταστήματα.
Με «προίκα» τα παραπάνω, το 2004 είναι το ξεκίνημα μιας προσπάθειας, βασισμένης στα βιώματα και τις τεράστιες εμπειρίες των προηγούμενων χρόνων. Έτσι λοιπόν ξεκινάει το JStasis Real Estate. Το γραφείο μας, και με την επωνυμία STASIS REAL ESTATE DEVELOPMENT, λειτούργησε από το 2008, μέχρι το 2021, σε ιδιόκτητο κτίριο και με την εταιρική μορφή, ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΤΑΣΗΣ και ΣΙΑ Ο.Ε. Η εξέλιξη της πληροφορικής, της οποίας την ευθύνη έχει ο μεγάλος μας γιος, Νίκος Στάσης, η αύξηση της τηλεργασίας και η δραστηριότητα στο AIRΒNB, με την ευθύνη του μικρότερου γιου μας Γιάννη (Νάκου) Στάση, μας έδωσε την αφορμή να μεταφέρουμε την έδρα σε μικρότερο χώρο, στα ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ και στην οδό, ΚΥΠΡΟΥ 25. Παράλληλα δε, να μισθώσουμε τα παλιά μας γραφεία.
Η κτηματομεσιτική μας εταιρεία, όλα αυτά τα χρόνια, επέλεξε να είναι συγκεντρωμένη στην ανάπτυξη του δικτύου των αλυσίδων των μεγάλων καταστημάτων στο λιανικό εμπόριο, το οποίο πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε άριστα, απ όλες τους τις πλευρές. Είναι κάτι που υπηρετούμε από το 1973 μέχρι και σήμερα. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε ότι αρκετοί πελάτες μας, στην 10ετη οικονομική κρίση, αλλά και αυτή της πανδημίας του COVID 19, όχι μόνο επιβίωσαν, αλλά και διακρίθηκαν. Το ίδιο κι εμείς μαζί τους, πάντα στα πλαίσια της καλόπιστης και αμοιβαίου σεβασμού, συνεργασίας. Τους εκφράζουμε την ευχαριστίες μας και την ευγνωμοσύνη μας.
Στόχος μας πια είναι να είμαστε πραγματικά χρήσιμοι και αποδοτικοί σε αυτούς και σε όσους διακρίνουμε τα χαρακτηριστικά της ηθικής, της δυναμικής ανάπτυξης και συγχρόνως είναι συνεπείς και συνεργάσιμοι. Διαρκώς βελτιώνουμε την οργάνωση μας και προσαρμοζόμαστε στις εξελίξεις που πάντα θα ακολουθούν, ώστε να μπορούμε να ανταποκρινόμαστε σε αυτές. Η ατομική μου φιλοδοξία είναι, να παραμένω «επίκαιρος» και συνάμα, στο μέτρο του εφικτού, να «ανατρέφω επαγγελματικά» πια, τα παιδιά μου. Τόπος στα νιάτα που ήλθαν και που δικαιούνται τις δικές τους ευκαιρίες.
